به گزارش قدس انلاین، دروغ به معنای سخن نادرست، خلاف حقیقت و واقعیت، قول ناحق و بمعنای نقل گفتاری از کسی که آن را نگفته است. اصل آن در گفتار است؛ گذشته باشد یا آینده،‌ وعده باشد یا غیر آن. ضد صدق و  خبر از خلاف واقع چه بصورت عمد یا سهو،، آمده است. در اصطلاح همان اظهار امر خلاف واقع و سخن بر خلاف حقیقت را دروغ گویند که بی شک یکی از بزرگترین و بدترین صفات انسان دروغ گفتن است. دروغ از جمله گناهان کبیره بلکه قبیح‌ترین گناهان و زشت‌ترین آنها می‌باشد که آدمی با این صفت در دیده‌ها خوار و در نظرها بی ارزش و بی اعتبار می‌شود.

بر این اساس حضرت محمد (ص) در باره آفات این گناه کبیره فرموده اند: مؤمن هرگاه بدون عذر دروغی بگوید هفتاد هزار ملک او را لعنت می‌کنند و بوی بدی از قلبش بیرون می‌آید که تا به عرش می‌رسد و خداوند به سبب این دروغ،‌ گناه هفتاد زنا را برای او می‌نویسد.

در این راستا امده است که مردی از رسول خدا( ص) پرسید: چه عملی سبب دخول در آتش است؟ حضرت فرمود: دروغ. زیرا دروغ سبب فجور و فجور سبب کفر و کفر سبب دخول در آتش است. همچنین رسول خدا (ص) به حضرت زهرا (س) فرمودند: در شب معراج زنی را دیدم که سرش مانند خوک و بدنش مانند بدن الاغ بود و سبب آن فتنه انگیزی و دروغ بود. در روایتی دیگر نیز پیامبر اکرم (ص) ریشه دروغ را در کمبودها و پستی‌ های انسان چه از لحاظ روحی و یا جسمی بیان فرموده است: دروغگویی از پستی روح ریشه می‌گیرد.

بر این اساس حضرت رسول (ص) درهشداری به ابوذر غفاری می فرمایند: ای ابوذر؛ هرکس مالک و اختیاردار میان دو فکِّ خویش باشد (زبان)، وارد بهشت می گردد. ابوذر، گویا برایش شگفت بود باور این نکته که کسی با کنترل زبان، بهشتی شود، پرسید: ای پیامبر خدا! آیا مگر ما به گفته هایمان هم مؤ اخذه می شویم؟
حضرت فرمودند: ای ابوذر؛ مگر مردم را، چیزی جز دستاورد زبانهایشان، به آتش دوزخ می افکند؟!

ای ابوذر؛ گاهی کسی در مجلسی برای نصیحت شما ممکن است چیزی بگوید، امّا با همان سخن، به اندازه فاصله آسمان تا زمین، به ژرفای دوزخ درمی افتد.
ای ابوذر؛ وای بر آنکه سخن دروغ می گوید تا دیگران را بخنداند، وای بر او، وای بر او، وای بر او!
ای ابوذر؛ هر که سکوت کند، نجات می یابد، پس راست بگو و از دهانت هرگز دروغ در نیاید.
ابوذر عرض نمود: ای رسول خدا (ص)! توبه آنکه به عمد، دروغ بگوید چیست؟ حضرت فرمودند: همانا استغفار و نمازهای پنجگانه، آن را می شوید.

منابع:

1-مجلسی، بحارالانوار، ج 69: 263-262.

2-محدث نوری؛ مستدرک الوسائل، ج 9: 50.

3-شعرانی، نثر طوبی: 331.

4-اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن: 704.

5-ابن منظور، لسان العرب: 50.

6-محدثی، مواعظ حضرت رسول (ص) به ابوذر غفاری: 23.

7-امین، آفات زبان: 67.